Ҳаёт оғир, дунё зўравонликка тўлган, лекин бу ташқи нохушликлар бизнинг ички тинчлигимизни бузмаслиги керак. Биз бу ички қўрқувимизнинг юзига тик қарай олишимиз керак. Қўрқув, бизнинг энг муҳим эхтиёжимиз, қондирилмаганда келади. Биз Худо суратида яратилганимиз учун, бизнинг ички борлиғимиз  алам билан Унга талпинади, ва агарда биз Худодан узоқда бўлсак бизнинг қўрқувимиз ва уялишимиз ортиб бориши аниқ.

Шайтон бизнинг қўрқувимиздан фойдаланади. Ҳар бир қулай фурсатда шундай урғу берадики, гўёки ҳар бир ҳодиса, ҳақиқатдан ҳам  ва асосли бўлаётгандай туюлади.  Бизнинг йўлимиз қоронғулашиб ва юрагимиздаги юк оғирлашиб бораверади. Биз оҳирги умидимизни йўқотгунимизга қадар, бу шундай давом этаверади.

Шайтон қоронғуликда ҳаракат қилади. У ўзининг ҳаракатларини ёруғликда қилолмайди, чунки “Худо – нур, Унда ҳеч қандай зулмат йўқ” (1 Юҳанно 1:5). Шайтон бизнинг заиф томонларимизни билади ва  айнан шу йўналишда бизнинг ўй фикрларимизни ва қўрқувимизни йўналтиради. У ҳақиқатни барбод қилиб бизни ёлғонга ишонтиришга ҳаракат қилади. Агар биз буни ҳаммасини юрагимизнинг ва онгимизнинг қоронғулигида яширадиган бўлсак, шайтон ўзининг, дахшатли ҳавотир ва қўрқувни кучайтирадиган, ёвуз ишини давом этаверади. Агар биз уни ёруғликка олиб чиқсак унинг кучи камаяди ва шунда биз шайтонни ғалаба қила оламиз.

Худодан қўрқиш

Гунох – бу Худога маъқул бўлмаган ҳаёт кечираётганимизни англаб етишдан келиб чиқадиган енгиб бўлмас қўрқувнинг сабабидир. Одам Ато ва Момо Ҳаво, шайтоннинг алдовига ишониб, Худонинг “боғ ўртасидаги дарахт мевасидан еманглар” деган амрига қулоқ солишмаган кун, энг фожиали кун эди. Бу итоатсизлик туфайли улар гуноҳ қилишди ва Худодан беркинишди. Худо чақирганда Одам Ато шундай жавоб берди: “ Мен боғда юрганингни билдим – у, яланғоч бўлганим учун қўрқиб яшириндим” ( Ибтидо 3:10). Одам Ато давридан бошлаб инсоният устида гуноҳ сояси хукмронлик қилади. Худованднинг хукмидан қўрқиш, инсон ҳаётида ижобий кучга айланиши мумкин, агар у тавбага олиб келса.

“Эгамиздан қўрқиш доноликнинг бошидир” (Забур 110:10). Бу биз ҳис қилишимиз мумкин бўлган энг тўғри, хурматли ва муносиб қўрқувдир. Биз Худонинг буюклигини, Унинг Хақлигини, Унинг хукмини, Унинг севгисини, Унинг мехрибонлигини, Унинг донолигини ва абадий мавжудлигини кўрамиз. У – ҳамма нарса билгувчи, Қудратли ва Ҳамма жойда мажуд. Биз Унинг ижоди эканлигимизни ва мавжудлигимиз бутунлай Унинг қўлида эканлигини тушунамиз. Биз Худонинг қахрини келтиришдан қўрқамиз. Худонинг адолати, гунохда яшаётганларни дўзах оловига махкум қилинишини биламиз. “Агар биз ҳақиқатни билиб олгандан кейин, атайлаб гунох қилишда давом этсак, бу гуноҳларимизни ҳеч қандай қурбонлик юва олмайди. Шунда қўрқув ичра Худонинг ҳукмини кутишдан бошқа иложимиз қолмайди. Оқибатда, Худонинг душманлари билан бирга ловуллаган оловда ёниш бизнинг қисматимиз бўлади. (Иброн 10:26,27). Буни билганимиз учун, биз гунох олдида қўрқув ҳиссига эгамиз. Агар биз тавба орқали, кечирилганлигимизни билиб итоат қилсак, биз Худони ўз дўстимиз деб биламиз, шунда биз Унга маъқул солихликка тўлган қўрқув ва севгида хизмат қила оламиз, ва Унинг бизга берган нажот инъоми учун миннатдор бўла оламиз. “Худонинг севисини ардоқлаган киши қиёмат кунидан қўрқмайди, чунки қалбини тўлдирган Худонинг севгиси бу қўрқувни қувиб чиқаради. Қўрқоқ кишининг қалби эса Худонинг севгисига тўлмаган. Шунинг учун у қиёмат кунидан қўрқиб яшайди”  (1Юҳанно 4:18). Бизнинг Худо олдидаги қўрқувимиз қалбларда дахшат уйғотмайди, аксинча бизнинг Унга бўлган севгимизни улғайтириб ўстиради. Агар бундай қўрқув ҳаётимизда тўлиғича харакатланса, бу барча бошқа қўрқувларни ҳайдаб юборадиган ягона қўрқувдир. Унда нега кўпчилик, турли қўрқувлар юракларини қамраб, фикри зикрини ҳавотирга тўлдириб, бутун ҳаётини аччиқ истиробга тўлдиришига рухсат беради? Худованднинг йўли – бу тинчлик ва ишонч йўлидир.

Қоронғу тунда бир ўзи ўрмнода юришга қўрқадиган, болакай ҳақида бир ҳикоя бор, лекин у отаси билан бирга, қўлидан ушлаб борганида уни қўрқув тарк этар эди. Энди қоронғулик болакайни бошқа қўрқитмас эди, чунки у отасини севар ва унга ишонар эди, ва отаси у ҳақида ғамҳўрлик қила олишини билар эди. Бу ҳикояда қўрқувдан озод бўлиш калити бор: биз Самовий Отамизни яхши билишимиз керак. Биз У билан муносабатда бўлиш орқали Унинг иродасини биламиз, Унинг севгисини ва бизга жуда ғамхўрлигини билиб оламиз. Уни таниб билганимизда ҳаётимизни бутунлай Унга ишониб топшира оламиз ва ишонч билан Унинг қўлидан ушлаймиз. Биз Унга ҳаёлимизни қийнаётган ва бизни афсуслантирадиган ҳаётимиздаги аччиқликларни, итоаткорлик билан айта оламиз.

Ҳаворий Бутрусга Исо масих Жалилия дарёсининг тўлқинлари устидан юришга буюргани ҳақидаги ҳикояни биламиз. Раббийдан нигохини узиб, қўрқинчли тўлқинларга қарамагунча Бутрус қўрқмаган эди. Шунда у чўка бошлади (Матто 14:24-31). Агар биз қўрқувдан озод бўлишни хохлаб Худога умид қилсак, Унинг Муқаддас Рухи бизга аста сокинликда гапиради. Биз қўрқувларимизга эмас, балки Худога қарасак, бизнинг атрофимиздаги бўронлар тинчланиб қолади. Шунда Худованд бизнинг қийин саволларимизга жавоб беради ва У бизнинг қўлимиздан ушлаб иккиланишларимиз ўрнига ишонч беради. Бизни барбод қиладиган қўрқув таъсиридан биз Унинг инояти туфайли озод бўла оламиз.

Келажакдан қўрқиш

 Баъзи-бир одамлар келажакнинг ноаниқ ва сирлилигидан қўрқади. Ҳар тонгда уларни олдиндан билиб бўлмайдиган кун кутади. Уларнинг ўй-фикрлари ҳаёлий қўрқувнинг тор кўчаларида юради, “Агар шундай бўлсачи?” деган савол уларнинг онгини қийнайди. “ Ҳеч нарсадан ташвиш қилманглар. Аксинча, ҳар қандай шароитда ибодат ва илтижода бўлиб, ҳар бир муҳтожлигингизни Худонинг олдида миннатдорчилик билан изҳор қилинглар” (Филип 4:6).   Келажагимизни Худонинг  қўлларига топшириб, биз келажакнинг ноаниқликка тўла оғир юкини Унга топширамиз. Ҳаракат қилиб кўринг – бунга ўзингиз ишонч ҳосил қиласиз!

     Қайси йўлдан боришни ва нима қилишни билмаганликлари учун, кўпчиликни келажак ҳақидаги ёмон ҳис туйғулар қамраб олади. Уларни олддинда нима кутаётганини Худо билади, агар улар Худонинг етакчилигига йўл қўиб берсалар, шунда уларнинг мақсадсиз  йўллари, самовий уйга етакловчи ҳаётий йўлга айланади.

     Ҳатто олдиларида ноаниқ келажак турганда ҳам, Худовандга умид боғловчиларга, У содиқ бўлишга ваъда берган. Сиз бунга ишонасизми? Бўроннинг кучлилиги ёки туннинг қоронғулиги ёки тоғнинг баландлиги унча аҳамиятга эга эмас. Худо сизни ҳар қандай тўсиқлардан олиб ўтади.

Омадсизликдан қўрқиш

Келинг, нимагадур эришиш истаги борлигини айтайлик, аммо биз ўзимиз мағлубиятга учрашдан қўрқиб, яқинларимизнинг умидларини оқлай олмай ҳамма нарсани бузишдан қўрқамиз. Биз нотўғри қарор қабул қилишдан ёки нотўғри қадам босишдан қўрқамиз.

     Худо Ёшуага шундай деган “Амр қиламан: дадил ва ботир бўл, ваҳимага тушма, қўрқма, қаерга борсанг ҳам, Мен эган Худо сен билан бирга бўламан.” (Ёшуа 1:9). Устознинг кўрсатган йўлидан борсак, ўтган мағлубиятларимиз ўзининг гунох табиатли кучини йўқотади; аксинча ғалаба сари поғона бўлади!

Азоб чекишдан қўрқиш

     Бировнинг, азоб берадиган ёлғизлик ва қайғу ҳақидаги танқидлари, бизни ранжитадиган жисмоний оғриқ ҳақида ўйлашдан титраймиз. Худо бизни ҳар қандай азобдан қутқармайди, лекин У бизга инояти билан ўтишимизга ёрдам беради. У бизга оғир вақтларда тинчлик ва ишонч беришга ваъда берган. “Худо бизнинг паноҳимиз, қудратимиздир, кулфатда қолганимизда доим мададкоримиздир. Шу боис биз қўрқмаймиз ҳеч ҳам. (Забур 45:2-3). Агар биз Худони севсак, У бизнинг азоб - уқубатлармизни  яхшликка айлантиради. Азоб уқубатлар бизга Худонинг хузурини ва далда берувчи кучини ҳис қилишга имкон беради. Бундан ташқари улар инсонни енгиллаштиради ва унинг юрагини таъсирчан қилади. Қийинчиликлар инсонни мустахкам қилади ёки синдиради. Бизни-чи, нима қилаябди?

Ўлимдан қўрқиш

    Инсонлар ўлим олдидаги қўрқувни ҳис қилади. Инсон бошидан кечирадиган энг оғир туйғу бу – яқин инсони билан видолашишдур.

       “Инсон ўлса, у яна тириладими?” (Аюб 14:14) деган доимий саволга тўқнаш келамиз. Исо Масиҳ бизни ўлим қўрқувидан озод қилгани келган (Иброн 2:14-15). Мана нима учун У ўлимдан қайта тирилди ва ваъда берган: “Мен барҳаёт бўлганим учун сизлар ҳам яшайсизлар!” (Юҳанно 14:19)  Унга кўра, ўлим йўқ бўлиш учун эшик эмас, балки янги ҳаётга ёрқин эшикдир. “ Юрагингиз сиқилмасин;... Отам Худонинг уйида маскан кўп ;... Мен сизларга жой таёрлагани кетябман” (Юҳанно 14:1,2).  Бу Худо чақирувига жавоб берганлар учун тайрланган жой бўлади.

    Сиз бу чақирувга тайёрмисиз? Гуноҳ ичида яшаётганингизга тавба қиласизми?  Тавба қилиш, ўтимшдаги гуноҳлар учун виждон азобини келтириб чиқаради ва эски ҳаётдан юз ўгиртиради. Қачон сиз охирги марта ташвиш ва қўрқувларингизни, ҳавотир юкларингизни ибодатда Раббийга топширгансиз? Исо Масиҳ айтган:  “ Эй ҳолдан тойганлар, оғир юк остида қолганлар, ҳаммаларингиз Менинг олдимга келинглар! Мен сизларга ором бераман.” ( Матто 11:28) Қандай ажойиб таклиф! Қандай ажойиб ваъда! 

    Худога умид, ишонч ва ибодат билан келинг, қалбингиз ором топади.

    Келинг, сиз ҳам тинч ҳаётнинг сокин хурсандчилигидан баҳраманд бўласиз. Худо сизни Исо Масиҳга ишониб ва озод бўлишингизга, қўркувдан озод бўлишингизга таклиф қилади. Келинг!

Биз билан боғланиш

Буклетларга буюртма беринг

Дахшатга аралашган, ҳайрат ва қизиқишга тўлиб, қутиларни бирин кетин очиб, таркибини текшира бошладим. Ёзувларнинг баъзилари ёқимли, хурсандчилик онларини эслатарди, бошқалари эса жуда ачинарли даражада уятга қолдирадиган эдики, уларни ўқиётганимда, ҳеч ким мени кўрмаётганлигига ишонч ҳосил қилиш учун, атрофимга бир назар солиб қўяр эдим. “Дўстларим” деб номланган қути билан ёнма ён  “мен сотган дўстларим” деб номланган қути ҳам турар эди.

Қутилардаги ёзувлар жуда оддийдан тортиб то энг кутилмаган ҳолатгача ҳархилликдан  иборат эди: “ Мен ўқиган китоблар”, “ Мен ишлатган ёлғон сўзлар”, “Кимни қандай юпатдим”, “Мени кулдирган ҳазиллар”. Баъзи ёзувларнинг аниқлиги хатто кулгили эди: “Ғазаб билан акаларимга бақирган сўзларим”. Бошқалари эса умуман кулгили эмас эди “ Ота- онамга пичирлаб ғудираган сўзларим”. Бу қутиларнинг таркиби мени хайратга солишдан тўхтамас эди. Баъзи бир қутиларда мен кутгандан кўра кўпроқ карталар бор эди, бошқаларида эса мен кўришга умид қилганимдан камроқ эди.

Мен яшаб ўтган умрим ажойиб воқеаларга бойлигидан ҳайратга тушдим. Шу ўтган йигирма йил мобайнида ушбу минглаб ва ҳатто миллионлаб карталардаги ҳаракатларни бажаришга улгуришим мумкинми? Аммо ёзувлар ҳамма шубҳаларимни йўқ қилар эди. Бу ёзувлар ҳаммаси менинг қўлим билан ёзилган бўлиб ва ҳар бирида менинг имзоим турар эди.

“Мен тинглаган қўшиқлар” деб ёзилган қутини тортганимда сони ортиб бораётган карталарни жойлашиши учун узундан узун бўлиб кетган эди. Карталар кўплигидан жуда жипс жойлашган бўлиб хатто 2-3 метр тортганимда ҳам охири кўринмас эди. Фақатгина уларнинг мазмунидангина эмас, балки уларга кеткизган жуда кўп вақтимдан уялиб қутини ёпиб қўйдим.

Мен “Шахватли фикрлар” деб номланган қути олдига келганимда, бутун баданимни титроқ босди. Мен бу қутининг қанча узунлигини кўришни асло хоҳламадим, шунинг учун бироз очиб карталардан биттасини олдим.  У шундай батафсил ёзилган эдики мени бир силкитиб юборди. Бундай лахза мухрланиб қолган деган фикрнинг ўзидан, мен ўзимни жуда ёмон ҳис қила бошладим.

Тўсатдан мени кучли, деярли вахший ғазаб қоплади. Бошимда фақатгина бир фикр бор эди: “Бу карталарни бирон кимса кўришига йўл қўймаслик керак! Уларни йўқ қилиш керак!” Бор кучим ва жахлим билан қутилардан бирини тортиб олдим. Унда нечта карта борлиги энди муҳим эмас эди. Мен уларни тўкиб ёқиб юборишим керак эди. Мен қутини оғдариб полга уриб силкита бошладим, лекин бир дона ҳам карта тўкилмади. Жахл билан, карталардан бирини олиб йиртомқчи бўлдим, лекин у бамисли пўлат каби қаттиқ эди.

Тушкунликка тушган холда заифлашиб қутини жойига қўйдим, пешонамни деворга тақаб, ўзимга ачиниб жуда ҳафа бўлдим. Шу холатда менинг нигохим яна бир бошқа қутига тушди. У қутида  “Мен хушхабар етказган одамлар” деган ёзув бор эди. Бу қутиниг ручкаси хам бошқа қутиларникидан кўра ялтираброқ турар эди, худди янги ва ишлатилмагандек. Мен уни аста тортдим, у жуда кичик бўлиб 7 ёки 8 сантиметр узунликда эди. Ичидаги карталарни санаш учун бир қўлимдаги бармоқларнинг ўзи етарли эди.

Менинг кўзларим жиққа ёшга тўлди. Мен йиғлаб юбордим. Йиғимнинг қаттиқ оғриғидан бутун вужудимни титроқ босди. Мен тиззамга мук тушиб йиғладим. Шу барча ҳаракатларимдан, қаттиқ уялганимдан йиғладим. Бу қатор-қатор қутилар кўз олдимда айланарди. Ҳеч ким, ҳеч қачон бу хона ҳақида билмаслиги керак! Бу хонани қулфлаб калитини яшириб қўйиш керак.

Лекин бирдан, мен Уни кўрдим, кўз ёшларимни артдим. Йўқ, илтимос, фақат У эмас! Бу ерда эмас! Ким бўлса ҳам майли, фақат Исо эмас.

У қутиларни очиб карталарда ёзилган ёзувларни ўқий бошлаганини, мен чорасиз қолган холатда кузатиб турар эдим. Мен бу холатни кўриб туришга жуда қийналар эдим, ва энди нима бўлар экан деб кутиб турар эдим. Лекин мен ўзимни мажбур қилиб Унинг юзига қараганимда, мен ҳис қилган тушкунликдан ҳам чуқуррок тушкунликни, Унинг юзида кўрар эдим. У айнан энг дахшатли ёзувлари бор қутиларни очар эди. Лекин Унга нима кераги бор эди ҳар бир картани ўқишни?!

Ваниҳоят хонанинг нариги чеккасидан У мен томон ўгирилиб қаради. У менга рахм шавқатга тўла нигоҳ билан қарар эди. Лекин бу рахмдил нигох, мени хақоратламас  ва ҳафа қилмас эди. Мен бошимни эгиб, юзимни қўлларим билан беркитганимча, яна йиғлай бошладим. У менга яқинлашиб мени ўз бағрига босди. У менга кўп сўзлар гапириши мумкин эди. Лекин бир оғиз ҳам сўз айтмади. У мен билан бирга йиғлади.

Кейин У ўрнидан туриб яна қутилар томон борди. У ҳар бир қутини тортиб ёзувларга Ўзининг имзосини менинг имзоим устидан қўя бошлади.

Мен “Йуқ” деб У томон шошилдим. Бошқа сўз тополмай фақат “Йўқ, йўқ” деганча - Унинг қўлидан карталарни тортиб олдим. Унинг исми бу карталар устига ёзилмаслиги керак! Лекин у шундай илоҳий куч билан ёзилган бўлиб, қизил билан, яққол кўриниб турар эди. Исонинг исми менинг исмимни беркитган эди. У Унинг қони билан ёзилган эди.

У астагина қўлимдан картани олиб, ғамгин жилмайиб ёзишда давом этди. Билмай қолдим У қандай қилиб уддалади, лекин бир зумда у охирги тортмани ёпди ва менинг ёнимга келди. У қўлини елкамга қўйиб “Амалга ошди” деди.

Мен оёққа турдим, ва мени хонадан олиб чиқди. Эшикда қулф йўқ эди. У ерда мен яна тўлдиришим керак бўлган жуда кўп карталар бор эди.

***

Худо сизнинг ҳаётингизни қандай кўраётгани ҳақида ҳеч ўйлаб кўрганмисиз? Исо Масиҳ бизга “ Яна шуни айтиб қўяй: сизлар айтадиган ҳар бир бемаъни сўзингиз учун қйиёмат кунида ҳисоб берасизлар” дейди (Матто 12:36). Агар биз ўзимизга хаққоний қарасак, биз ҳаёлимизда ҳам, ҳаракталаримизда ҳам гунох қилганимизни афсус ва надоматлар билан тан олишимиз мумкин. Бошқаларга яширин бўлган ўй-фикрларимиз ва ҳаракатларимиздан ҳам уялиб қолишимиз муқаррар. Муқаддас китобда Римликларга ёзилган мактубнинг 2чи бобининг 16 оятида шундай ёзилган “Худо инсонларнинг яширин ўй-хаёлларини Исо Масиҳ орқали хукм қиладиган кунда буларнинг ҳаммаси аён бўлади”  Ҳаворий Павлус шундай деб воизлик қилган “Энди тавба қилинглар, Худога юз бурингар, токи гунохларингиз кечирилсин. Шунда Эгамиз сизларга фароғат вақтини ато қилади. У сизлар учун танланган Масиҳни – Исони юборади. (Ҳаворийлар 3:19-20). Исо Масиҳ, сизни, гуноҳларингиздан озод қилганми ёки гуноҳларингиз сизни ҳали ҳам азобламоқдами?

Сиз озод бўлишни хоҳлайсизми? Қилган қилмишларингиз ва ўй-ҳаёллларингиз сизни ҳали ҳам қийнамоқдами? Бизнинг гуноҳларимиз – бу бизнинг юрагимизни ва бутун ҳаётимизни қийинлаштирадиган оғир юкдир. “Агар гуноҳимиз йўқ десак, ўзимизни ўзимиз алдаган бўламиз ва бизда ҳақиқат бўлмайди” ( 1 Юҳанно 1:8). “Гуноҳнинг эвази – ўлим, Худонинг инъоми эса Раббимиз Исо Масиҳ орқали бериладиган абадий ҳаётдир” (Римликлар 6:23).

Исо Масиҳ бизга кечиримни таклиф қилмоқда. У ер юзига келиб Ўзининг Муқаддас Қонини барча гуноҳкорлар учун тўкди. Энди қутқариш режаси амалга ошган. Сиз руҳан шифо топишни хоҳлайсизми? “Шундай экан, агар Ўғил сизларни озод қилса, ҳақиқатдан озод бўласизлар” (Юҳанно 8:36). Забур 50:3-21. Исо Масиҳга ҳозир келинг! Тавба қилиб гуноҳларингизни эътироф этинг. “Борди – ю, гуноҳларимизни эътироф этсак, содиқ ва адолатли бўлган Худо гуноҳларимизни кечириб, бизни ҳар қандай ёмонликдан фориғ қилади” (1 Юҳанно 1:9). Ҳаётинигиздан мамнун бўлишингизга Исо Масиҳ сизни ўзи билан ҳаёт йўлида етаклашига имкон беринг. У сизга ҳар куни йўл кўрсатиб боради.

Биз билан боғланиш

Буклетларга буюртма беринг

Исо Масиҳ ер юзига кичкинтой чақалоқ бўлиб келди. Унинг ер юзидаги ота ва онаси Юсуф ва Марям эди. У оғилхонада туғилган ва охурда ётган.

Исо, Юсуф ва Марям билан бирга катта бўлган ва уларга итоат қилган. У укалари ва сингиллари билан бирга ўйнар эди. У Юсуфга дурадгорлик дўконида ёрдам берар эди. 

Исо Масиҳ катта бўлганда, одамларга Самовий Отаси ҳақида айтиб берар эди. У уларга Худо уларни севишини кўрсатди. У касалларга шифо берди ва қийин аҳволда бўлганларни юпатди. У болаларнинг дўсти эди. У болаларни Ўзига яқин бўлишини хоҳлар эди. Улар учун вақти бор эди. Болалар Исо Масиҳни севар эдилар ва Унинг ёнида бўлишни яхши кўришарди.

Баъзи одамлар Исо Масиҳни севишмади. Улар Унга ҳасад қилдилар ва ҳатто Ундан нафратландилар. Улар Ундан шунчалик нафратландиларки, Уни ўлдиришни хоҳлашди. Бир куни улар Исо Масиҳни хочга михлаб ўлдиришди. Исо Масиҳ ҳеч қандай ёмон иш қилмаган. У бизнинг ўрнимизга ўлди, чунки сиз ва мен нотўғри иш қилганмиз. 

Исо Масиҳнинг ҳикояси Унинг ўлими билан тугамайди. Худо Уни ўликлардан тирилтирди! Унинг шогирдлари Уни кўришди. Кейин бир куни У осмонга кўтарилди.

Бугун У сизни кўришга ва эшитишга қодир. У сиз ҳақингизда ҳамма нарсани билади ва сизга ғамхўрлик қилади. Унга ибодат билан мурожаат қилсангиз бўлади. Унга ҳамма қийнчиликарингизни айтиб беринг. У сизга ёрдам беришга тайёр. Сиз бошингизни эгиб, У билан хоҳлаган вақтда, истаган жойда гаплашишингиз мумкин.

 Бир куни У яна келади! У Унга ишонганларнинг барчасини самовий уйимизга олиб кетади.

Биз билан боғланиш

Буклетларга буюртма беринг